วิธีการเลือกคณะ (ในแอดมิชชั่น) แบบฉลาดๆ แบบฉบับพี่ทาม์ย

1	การ เลือกคณะ	ต้องเลือกคณะที่เราอยากจะเรียน ย้ำ อยากเรียน หรือเรียนแล้วมีความสุขเท่านั้น เพราะฉะนั้นจำไว้นะครับว่า ถ้าเรียนไปตามกระแส เรียนตามแฟน เรียนเพราะเค้าฮิตกัน เรียนเพราะที่บ้านอยากให้เรียน(เหตุผลข้อนี้น่าสงสารว่ะ แต่ก็นะกรรมใคร กรรมมัน คนไหนพี่ทาม์ยพอพูดให้ได้ ก็ตามไปพูดให้หมด แต่อันไหนที่พี่ทำให้ไม่ได้ก็คงต้องใช้วิชามารส่วนตัวกันล่ะน่ะ เอ้าสู้!!) คณะที่อยากจะเรียนจบไปแล้วไม่รู้จะทำงานอะไร หรืออะไรก็ตามที่เป็นเหตุผลที่เราเลือกเรียนโดยที่ไม่ชอบ ผลที่จะตามมาก็คือ พวกแกจะเรียนกันอย่างทรมานมาก ไม่มีความสุขที่จะเรียน ไม่มีความกระตืนรือร้นที่อยากจะเรียน และเมื่อเป็นดังนั้น เกรดแกก็จะห่วยแตก ยิ่งเกรดห่วยแตกก็จะยิ่งไม่อยากจะเรียน ไม่มีกำลังใจเรียนไปใหญ่ เพราะใจบอกว่าเรียนไปก็ไม่รู้เรื่อง ซ้ำที่บ้านไม่เข้าใจ ประณามหยามเหยียดอีก ว่าทำโง่อย่างนี้ เฮ้อออ เหนื่อยแทนเลย นี่แหละผลของการไม่เรียนในสิ่งที่ชอบ          พี่ทาม์ยจะยกตัวอย่างให้ดูนะครับ เช่นสมมติเราชอบการเมืองมาก วันๆในหัวมีแต่สีเหลือง สีแดง หนังสือติดกระเป๋ามีแต่เนชั่นสุดสัปดาห์ มติชน ฯลฯ เห็นงานสัมมนาทางการเมือง หรือชุมนุมทางการเมืองกระใจเต้นตึกตัก กระเสือกกระสนไปหาข้อมูลเพิ่ม แบบนี้ก้อเหมาะกะการเรียนรัฐศาสตร์ การเมืองการปกครอง แต่ทว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม เช่นตอนนั้นคิดว่า จบไปละไม่มีงานทำแน่เลย หรือต้องไปเรียนสายวิทย์ตามแฟน หรือต้องไปสมัครหมอให้ที่บ้าน แล้วเราไปลงเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ ผลจะเป็นยังไงเอ่ย เวลาสอบ เดาได้ไม่ยาก ตกน่ะสิ (ก็เพราะเวลาส่วนใหญ่ที่ควรจะไปดูโครงสร้างตึก ไปคำนวณนั่นนี่ เอาเวลาไปตามการเมืองซะหมด) เวลาจะสอบที ยังกะจะไปลงนรก ดังนั้นแล้วไซร้ คนฉลาดที่ไหนเค้าก้อไม่อยากจะให้มีเหตุการณ์แบบนี้หรอกเน๊อะ case ที่เห็นก็เยอะแยะ
2	เลือกสาขาตามใจพ่อแม่	มี case นึง ใจอยากเรียน JC (วารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มธ.) มาก แต่ที่บ้านไม่ให้เรียน จะให้เรียน นิติ มธ.. ทำยังไงดี อ่ะเรียนก็ได้ เรียนจนจบ เกรดก็โอเคไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ แต่พอจบปุ๊บก็เดินไปบอกที่บ้านว่า “ผมเรียนให้ป๊ากะม๊าละนะ ต่อจากนี้ขอเรียนให้ตัวเองบ้าง” และแล้วเขาคนนั้นก็ไปเรียนต่อปริญญาโท ที่ออสเตรเลีย และจบออกมา ปัจจุบันทำงานเป็นอาจารย์อยู่คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน à อยากจะบอกว่า ควายน่ะยังไงมันก็ต้องไปหาบวกของมัน (ใช้คำว่าควายมาอธิบาย ไม่ได้หมายถึงการด่า เหมือนคนทั่วๆ ไปจะเข้าใจนะ เพราะจริงๆ แล้วควายมันฉลาดจะตาย อ่อ!! และก็พูดให้เห็นภาพครับ) ดังนั้น คนมันชอบอันนี้อะ พอจบมามันก้อต้องกระเสือกกระสนไปทำงานที่ตัวเองอยากจะทำ ยิ่งคนในสมัยนี้ จะให้จบมาแล้วทนๆ ทำงานที่ตัวเองไม่ชอบ บอกได้เลยว่ายาก เลยเกิดเหตุการณ์คนไม่ทนงานกันเยอะแยะในปัจจุบัน แล้วพี่ทาม์ยก็เลยอยากทิ้งคำถามซักนิดว่า แล้วเวลา 4 ปีที่เสียไปล่ะ เปลืองเงินเปลืองทองมั้ย นอกเหนือจากความพอใจที่พ่อแม่หยิบยื่นให้ และความทุกใจที่เราจะต้องทนฝืน กว่า 4 ปี (และเผลอๆ มากกว่านี้เพราะไม่ถนัด ก็เรียนจบช้า) ดังนั้นอยากฝากไว้ว่า คงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากเห็นลูกของตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพที่ทนทุกข์ทรมานหรอกเน๊อะ (ฝากให้คุณพ่อคุณแม่เข้าใจด้วยนะครับ ถ้าเกิดได้เข้ามาอ่าน)
3	เลือกตามแฟน	ขอบอกว่าใครทำแบบนี้นะ “นรกกกกกกกกกกกกก” เพราะว่า แกจะเลิกกันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พึ่งจะอยู่ ม.6 เอง อีกอย่าง ย้อนไปอ่านข้อ 1 ใหม่นะ มันจะทำให้รู้ว่ามันทรมานแค่ไหนที่เรียนในสิ่งที่ไม่ชอบ โอเคแกอาจจะรักกันจริงจนถึงทำงานเลย ก็มีให้เห็นหลายคู่ แต่ทว่าคนเค้ารักกันจริง เค้าคงไม่ปิดกั้นความชอบหรือโอกาสของอีกคนนึงหรอก จริงป่ะ อีกอย่าง ตอนเรียนๆไปนะ โลกของมหาวิทยาลัยมันไม่เหมือน ม.ปลายแล้ว เวลามันจัดการได้ง่ายขึ้น กิจกรรมมากขึ้น โลกส่วนตัวมากขึ้น ใช่ว่า 8 โมงถึงโรงเรียน เลิกเรียน 5 โมงเย็นเสียเมื่อไหร่ ดังนั้นอะไรๆ มันก็เกิดขึ้นได้ ต่างฝ่ายต่างจะได้ไม่รู้สึกแย่ เช่น อยากเลิก แต่เป็นคนชวนเค้ามาเรียนด้วย ถ้าเลิกกัน เค้าจะเสียใจมั้ย หรือเราโดนเค้าทิ้งก็โกรธเสียใจว่า เราอุตส่าห์ทำให้ขนาดนี้แล้วทำไมมาทิ้งเรา ฟูมฟาย ฆ่าตัวตาย โง่สิ้นดี ขนาดชีวิตเรา ยังเอาไปฝากไว้กะคนอื่น แล้วใครเค้าอยากจะแบกรับภาระล่ะ จริงมั้ย ความรักมันเป็นเรื่องของจิตใจ ไม่ใช่ความรับผิดชอบ (เพราะแค่เป็นแฟน ไม่ได้แต่งงาน ไม่ได้มีลูกด้วยกัน) ดังนั้นเมื่อคบกันไป มันไม่ใช่ ก็ต้องจบ จะฝืนไปก็เท่านั้น การเรียนก็ตกเพราะไม่มีสมาธิ ดังนั้นใครเลือกเพราะเหตุผลนี้ บอกได้คำเดียว กากกกกกกมากกกกกกก
4	เรียนไปแล้ว จบไปจะทำงานอะไรล่ะ	คำถามนี้เจอเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่ทาม์ยบอกเลยว่า กว่าที่เค้าจะผ่านออกมาเป็นหลักสูตร ในมหาวิทยาลัยให้น้องๆ ไปเรียนกันเนี่ย เค้าต้องทำเอกสารชี้แจงไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ และแน่นอน เค้าก็ย่อมต้องวางแผนไว้แล้วว่า งานที่จะสามารถทำต่อไปได้ในอนาคตนั้นมีอะไรอยู่บ้าง ซึ่งกว่าน้องๆ จะมองเห็นโอกาสนั้น ก็คงต้องรอเข้าไปเรียนนู่นแหละ ถึงจะบอกได้ เพราะว่าโอกาสมันอยู่ที่ สังคมในมหาวิทยาลัย CONNECTION เพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง อาจารย์ ชมรม ต่างๆในมหาวิทยาลัย จะเป็นตัวหล่อหลอม คนเรามันถนัดไม่เหมือนกัน ดังนั้นจะให้ตอบว่า จบนิติศาสตร์ ต้องเป็นทนายความ ต้องเป็นผู้พิพากษาอย่างเดียวรึเปล่า ก็คงไม่ใช่ หลายๆ คนเลือกที่จะไปทำงานในบริษัท หลายๆ คนเลือกที่จะทำธุรกิจส่วนตัว หลายๆ คนเลือกที่จะเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยว เปิดร้านทำขนม แล้วยังไงล่ะ การเรียนในมหาวิทยาลัย มันให้อะไรมากกว่าที่คิดเยอะ (ถ้าน้องไม่ทำตัวเป็นพวก ชีวิตนี้ชั้นมีแต่เรียน ทำงานส่ง กั๊กความรู้ เกลียดเพื่อนเพราะชั้นเก่งที่สุดในสามโลก) อีกอย่าง พี่ทาม์ยกล้าพูดเลยว่า ในสมัยนี้ เรียนอะไรไปก็ตกงานทั้งนั้น คนจบวิศวะ จุฬาฯ ก็ใช่ว่าจะมีงานทำไปซะทุกคน (เลือกงานก็มีซะเยอะ อันนั้นไม่นับ บางส่วนก็ไม่ได้ชอบเรียนไง ก็เลยไม่อยากเป็นวิศวกร) จริงมั้ยจ๊ะ เพราะฉะนั้นท้ายที่สุดแล้วก็คือ เรียนไอ่ที่เราชอบที่สุดเถอะนะ จบมาค่อยว่ากัน คนฉลาดน่ะย่อมหาลู่ทางให้ชีวิตได้อยู่แล้วววว
5	สาขาที่อยากเรียนจริงๆ คะแนนมันไม่ถึง	บางทีปัจจัยนี้ก็พูดยากเนอะ เพราะจะให้บอกว่า โอ้ยอยากเรียนรัฐศาสตร์ ที่ไหนก็ได้เหมือนกัน มหาวิทยาลัยไหนก็ไม่ต่างหรอก ไปเสียทีเดียวก็ว่าไม่ได้ มนุษย์โลกเนอะ เมื่อถึงเวลาก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ชีวิต ใครๆ ก็อยากจะเรียนธรรมศาสตร์ เรียนจุฬาฯ เรียนที่ดังๆ ให้คุณพ่อ คุณแม่ได้หน้าบาน อวดชาวบ้านได้ ดังนั้น พี่ทาม์ยจะบอกแบบนี้ว่าในมหาวิทยาลัยอะ มันมีวิชาโทอยู่ เพราะฉะนั้นอยากจะเรียน ก็อาจจะเลือกคณะที่มันใกล้เคียง หรือสาขาที่ใกล้เคียง เช่นอยากเรียน IR (ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ) แต่คะแนนไม่ถึง ถึงแค่ บริหารรัฐกิจ ก็โอเค พอไปได้ คล้ายๆ กัน คือเรียนรัฐศาสตร์เหมือนกัน แล้วถึงเวลาไปเรียนจริง ก็ค่อยลงเรียนในวิชาของ IR ในวิชาเลือกเสรีก็ได้ หรืออาจจะเรียนเป็นวิชาโทก็ได้ (วิชาเอกก็คือ วิชาที่จบและเขียนไว้ในใบปริญญา เรียนหน่วยกิตที่มากกว่าวิชาโทประมาณ 6 หน่วย หรือประมาณ 2 วิชา ส่วนวิชาโทคือ สาขาวิชาที่ปรากฏในใบ Transcript หรือใบเกรด ใบรับรองการศึกษาตอนจบ ซึ่งก็จะต้องเรียนให้ครบตามหน่วยกิตที่กำหนด ก็จะขอเป็นวิชา Minor หรือวิชาโทได้)
6	ความหมายของคนฉลาด ในแบบของพี่ทาม์ย	คนไนประเทศไทยเด๋วนี้ชอบตีความกันไปเรื่อย เพราะไม่มีคำจำกัดความ เลยนึกว่าพูดเรื่องเดียวกัน ทั้งๆ ที่จริงๆแล้ว พูดเรื่องเดียวกัน แต่ว่าคนละความเข้าใจ ก็เลยเกิดปัญหาอย่างที่เห็น เหนื่อยแทนเลย อ่ะเกริ่นมาเยอะ แต่จะบอกว่า คนฉลาด ของพี่ทาม์ย ไม่ใช่คนที่เรียนเก่ง ได้เกรดเยอะอย่างเดียว แต่เป็นคนที่ จัดการชีวิตเป็น และ เข้าใจตัวเอง และ วางแผนชีวิต และ ใช้ชีวิต เป็น นั่นคือ คุณอาจไม่ได้ทำเกรดสูงมาก คะแนนดีมาก แต่คุณรู้ว่า ชีวิตของคุณต้องการอะไร คุณจะเดินเกมยังไงให้ไปถึงเป้าหมาย คุณจะเตรียมตัวอย่างไร เพื่อให้เป้าหมายของคุณประสบผลสำเร็จ เช่นถ้าคุณเป็นคนหัวปานกลาง แน่นอนการที่จะเอาตัวเองไปเทียบกับเพื่อนที่มันเป็นเทพ ย่อมไม่ใช่วิถีของคนฉลาด เหมือนตัวประกอบจะไปเทียบบทกับพระเอก มันเทียบไม่ได้ แล้วก็จะทำให้ตัวเองแย่ ทั้งความคิด ทั้งการกระทำต่อคนอื่น ฉันใดฉันนั้น (แต่จะเอาไปเหยียบย่ำคนที่ต่ำกว่าก็ใช่ที่ เพราะนั่นเห็นวิธีที่สิ้นคิด เพ้อฝัน หลอกตัวเอง) เมื่อเรารู้ว่าระดับกลาง เราก้อต้องวางแผนว่า เราต้องอ่านหนังสือยังไง เราต้องทำคะแนนเพิ่มอีกเท่าไหร่ หรือถ้าไม่ทันแล้ว ก็ต้องเลือกว่า เราจะทำได้ดีในคณะไหนบ้าง ในมหาวิทยาลัยไหนบ้าง ดังนั้นไอ่คนที่วันๆ เอาแต่เรียน ไม่รู้จักเพื่อนฝูง กั๊กเรียน ไม่ไปไหน ไม่รู้จักใคร ไม่รู้ว่ามันหมุนไปยังไงแล้ว ไม่รู้ว่าขึ้นรถเมล์เป็นยังไง ขึ้นรถไฟฟ้ายังไง(เฉพาะที่อยู่ตามเส้นรถไฟฟ้าอ่านะ) ติดต่อประสานงานต่างๆ ซื้อตั๋วหนังยังไง เนี่ย ถึงแม้จะสอบติดแพทย์ จุฬาฯ พี่ก็ว่ามันไม่ฉลาดนักหรอก เพราะคนเราถ้าใช้ชีวิตไม่เป็นในสังคม โอกาสโดนหลอกก็ง่าย (เค้าถึงเอาพิษงูมาแก้พิษงู ดังนั้นก็ต้องเรียนรู้โลกอีกด้านบ้าง พาสเจอร์ไรท์ ตลอดเวลา มีเชื้อโรคเข้ามาก็ป่วยง่ายน่ะสิ) และที่สำคัญ ต้องมีความสุขในสิ่งที่ตัวเองมี และเป็น และได้รับ แล้วชีวิตจะดีขึ้น และต้องอย่าลืมว่า คนที่ประสบผลสำเร็จในชีวิต คือคนที่เคารพตัวเอง เพราะถ้าแม้แต่ตัวเองยังไม่เคารพตัวเอง (ย้ำ เคารพ ไม่ใช่หลงตัวเอง) ใครจะมาเคารพและให้คุณค่ากับตัวเรา จริงมั้ย และที่สำคัญ การสอบและการเลือกคณะครั้งนี้ เป็นเรื่องใหญ่ของเราคนเดียว การที่ไปตีโพยตีพายกับครอบครัว กับเพื่อน กับรุ่นพี่ รุ่นน้อง แล้วเค้าไม่ให้คะแนะนำที่ดีเท่าที่ควร หรือความสนใจเท่าที่ควร มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ทุกคนย่อมมีชีวิตเป็นของตัวเอง เรื่องสำคัญในชีวิตของแต่ละคน ในแต่ละช่วงเวลา มันจะไปเหมือนกันได้อย่างไร และเมื่อในอนาคต ถ้าเราอยู่ปี 4 เราก็จะมองมายังรุ่นน้องที่กำลังแอดมิชชั่น ด้วยสายตาแบบเดียวกัน และอาจจะนึกได้ว่า “ปริญญาตรี มันจะอะไรมากมาย ยุคนี้ ป.ตรีก็เหมือน ม.6 เรียนอะไรก็ได้ที่ชอบไปก่อน ป.โท ค่อยว่ากัน ก็ป.ตรีมันเกลื่อนเมือง เป็นระดับการศึกษาพื้นฐานซะขนาดนี้ ขี้หมูขี้หมาก้อต้องจบ ป.ตรี ถึงจะทำงานได้นี่นา จริงไม ??