ใบหน้าส่วนหน้าของศีรษะซึ่งในสัตว์มีกระดูกสันหลังเป็นที่อยู่ของอวัยวะรับสัมผัสของการมองเห็นและกลิ่นเช่นเดียวกับปากและขากรรไกร ในมนุษย์จะขยายจากหน้าผากถึงคาง ขนตา ในระหว่างวิวัฒนาการ จาก Australopithecusก่อนมนุษย์สู่มนุษย์สมัยใหม่ ( Homo sapiens ) ใบหน้ามีขนาดเล็กลงเมื่อเทียบกับขนาดโดยรวมของศีรษะ ในขณะที่สมองและสมอง (กะโหลก ) เพิ่มปริมาตรเป็นสามเท่า, theขากรรไกรสั้นลงและฟันมีรูปร่างเรียบง่ายและมีขนาดเล็กลง เป็นผลให้ใบหน้าถอยร่นไปใต้หน้าผาก ดังนั้น ใบหน้า ของมนุษย์สมัยใหม่จึงแสดงโครงร่างในแนวตั้งเป็นหลัก ซึ่งตรงกันข้ามกับใบหน้าที่ยื่นออกมาของกอริลลา ลิงชิมแปนซี และในระดับที่น้อยกว่านั้น โฮมินิดที่สูญพันธุ์ไปแล้ว การถดถอยของส่วนรองรับฟันของกรามใต้หน้าผากทำให้เห็นลักษณะเด่นของมนุษย์ 2 ประการ ได้แก่ จมูกโด่งยื่นและคางที่เด่นชัด