ในตอนกลางคืน วาฬมิงค์ที่มีขนาดเล็กกว่าและคล่องแคล่วกว่านั้นเหมาะสำหรับการไล่ตามคริลล์ขนาดเล็กที่กระจัดกระจายบนผิวน้ำ Cade กล่าวว่า "เมื่อพวกมันกินอาหารบนผิวน้ำ พวกมันไม่ต้องกลั้นหายใจระหว่างดำน้ำ และพวกมันสามารถทำท่าปอดซ้ำแล้วซ้ำอีก" "เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้นที่พวกมันจะได้รับอัตราการให้อาหารที่สูงมากตามที่ต้องการ" การศึกษายังตอบคำถามเกี่ยวกับวิวัฒนาการของวาฬบาลีนและที่มาของกลยุทธ์การหาอาหารที่ขึ้นอยู่กับขนาดตัวที่ใหญ่ คิดว่าการให้อาหารด้วยการแทงเกิดขึ้นครั้งแรกในวาฬที่มีขนาดเท่ากับวาฬมิงค์แอนตาร์กติกในปัจจุบัน สิ่งนี้ทำให้เกิดวิวัฒนาการของ วาฬ ที่มีขนาดลำตัวมหึมา เช่น วาฬสีน้ำเงิน ในช่วง 5 ล้านปีที่ผ่านมา เมื่อสภาวะของมหาสมุทรที่เปลี่ยนแปลงนำไปสู่การสร้างพื้นที่ที่คาดการณ์ได้ซึ่งมีพื้นที่ล่าเหยื่อขนาดใหญ่ที่สามารถใช้ประโยชน์ได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยวาฬที่กินสัตว์แบบแทงเข้าไป "วาฬมิงค์เป็นตัวแทนของความสุดโต่งที่ปลายสุดเล็กๆ ของสเปกตรัม สำหรับวิธีการให้อาหารตัวกรองของสัตว์นักล่าในมหาสมุทรมีวิวัฒนาการอย่างไร" ฟรีดแลนเดอร์กล่าว "การทำความเข้าใจทั้งข้อจำกัดด้านขนาดสูงสุดและต่ำสุดของขนาดวาฬบาลีนช่วยให้เราเข้าใจว่าสัตว์กลุ่มนี้มีวิวัฒนาการอย่างไร และส่งผลกระทบอย่างไรต่อระบบนิเวศทางทะเล"