ประวัติการเขียนสามารถเป็นเครื่องมือที่ทรงพลัง มันหล่อหลอมตัวตนโดยเฉพาะในระดับชาติ นอกจากนี้ยังให้สิทธิ์แก่ผู้ควบคุมเรื่องเล่าในการสร้างความชอบธรรมหรือทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงต่อการกระทำ เหตุการณ์ และบุคคลในปัจจุบัน แต่การจัดประวัติศาสตร์และส่งเข้าสู่สนามรบเพียงเพื่อตอบสนองความต้องการของปัจจุบันนั้นเป็นการใช้ในทางที่ผิดและในทางที่ผิด ประวัติศาสตร์ไม่ควรเป็นอาวุธที่เป็นหัวใจของ ประวัติศาสตร์ สงครามวัฒนธรรม เป็นอีกครั้งที่น่าเศร้า ถูกใช้อย่างงุ่มง่ามโดยผู้ที่จงใจพยายามกำหนดวาระทางอุดมการณ์ที่ชัดเจน ประวัติศาสตร์กำลังกลายเป็นเหยื่อของการเมืองอัตลักษณ์และการเฆี่ยนตีตนเอง สิ่งนี้ส่งเสริมความเข้าใจในมิติเดียวที่ไม่ดีในอดีตเท่านั้น และลดทอนประโยชน์ของสนามอย่างต่อเนื่อง ประวัติศาสตร์ยืนอยู่ที่ทางแยก ก็ต้องปฏิเสธไปตามกระแสแห่งกาลเวลา