โซเดียมเป็นแร่ธาตุสำคัญที่ร่างกายต้องการและต้องได้รับจากอาหาร บทบาทของโซเดียมคือการรักษาสมดุลของอิเล็กโทรไลต์และน้ำในร่างกายมนุษย์ นอกจากนี้ยังมีความสำคัญในการทำงานของเส้นประสาทและกล้ามเนื้อ [ 1 ] อย่างไรก็ตาม การบริโภคโซเดียมในปริมาณสูงอาจนำไปสู่โรคไม่ติดต่อ (NCDs) โดยเฉพาะโรคหัวใจและหลอดเลือด [ 2 ] การศึกษาเมื่อเร็วๆ นี้ยังชี้ให้เห็นว่าการบริโภคเกลือหรือโซเดียมเป็นปัจจัยเสี่ยงที่อาจก่อให้เกิดโรคอ้วน ซึ่งเป็นปัญหาหลักอีกประการหนึ่งในด้านสาธารณสุข [ 3 ] ในมาเลเซีย อัตราความชุกของโรคที่เกี่ยวข้องกับการบริโภค เกลือ โซเดียมสูงนั้นอยู่ในระดับสูง ตัวอย่างเช่น ความชุกโดยรวมของโรคความดันโลหิตสูง (ทั้งที่ทราบและไม่ได้รับการวินิจฉัย) ในกลุ่มผู้ใหญ่อายุ 18 ปีขึ้นไปในมาเลเซียในปี 2558 อยู่ที่ 30.3% ในขณะที่ความชุกของโรคอ้วนในกลุ่มอายุเดียวกันคือ 17.7% [ 4 ] ไม่มีสัญญาณของการลดลงของโรคเหล่านี้ ซึ่งกระตุ้นให้เกิดความจำเป็นเร่งด่วนในการหาแนวทางป้องกันที่ครอบคลุมและมีประสิทธิภาพ จากหลักฐานที่น่าสนใจ กลยุทธ์ที่ดีที่สุดในการป้องกันโรคที่เกี่ยวข้องกับการบริโภคโซเดียมสูงคือการจำกัดการบริโภคโซเดียมในอาหาร [ 5 ] องค์การอนามัยโลก (WHO) แนะนำให้ลดให้ต่ำกว่า 90 มิลลิโมล (< เกลือ 5 กรัม) ต่อวัน หรือ < 2,000 มก./วัน โซเดียมในประชากรทั่วไปที่เป็นผู้ใหญ่ [ 6 ] ปริมาณสารอาหารที่แนะนำ (RNI) ปี 2017 สำหรับประเทศมาเลเซีย แนะนำให้บริโภคโซเดียม 1,500 มก./วัน สำหรับผู้ใหญ่อายุ 19 ปีขึ้นไป [ 7 ] เมื่อทราบความต้องการโซเดียมและอาหารที่มีโซเดียมสูงแล้ว แต่ละคนสามารถวางแผนการบริโภคอาหารในแต่ละวันได้อย่างง่ายดายโดยการหลีกเลี่ยงอาหารที่มีโซเดียมสูง ในขณะเดียวกัน ภาครัฐหรือหน่วยงานที่เกี่ยวข้องก็สามารถวางแผนรับมือได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยทำความเข้าใจรูปแบบการบริโภคอาหารโซเดียมสูงของประชากร ดังนั้น การศึกษานี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อให้ข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับรูปแบบการบริโภคอาหารโซเดียมสูงในประชากรมาเลเซีย